Fit worden met een extreem doel. Nou, dat heb kil geweten! Met trillende benen sta ik bij de startlijn van de Red Bull 400. Muziek van de organisatie is een langzame hartslag die op het startschot overgaat in een Justin Timberlake song. Ik heb de start namelijk al twaalf keer gezien deze dag, dus ik weet precies wanneer je mag gaan rennen. Mijn trillende benen krijg ik maar niet onder controle. Ik denk nog: rustig Lienke, je verliest zo extra veel zuurstof en je hebt alles nodig! Daar ga ik… mijn angst tegemoet.
Toen Red Bull Nederland mij vroeg om mee te doen aan de Red Bull 400 zei ik volmondig ja. Een skipiste van 400 meter op rennen en zo snel mogelijk boven komen. Tuurlijk. Doet Lienke wel even. Zonder ook maar even op te zoeken wat het nou écht precies inhield.
Red Bull crew
Samen met ongeveer twintig atleten/crossfitters/winnaars vertrokken we vanuit Nederland naar Oostenrijk om Red Bull Nederland te vertegenwoordigen.
O.a. Kjeld Nuis, Irene Schouten en Tess Wester waren van de partij.
De sfeer was onwijs fijn, iedereen even enthousiast, gek als een deur (ja hallo?! Een skipiste op rennen!) en vol zenuwen over wat ons te wachten stond.
Vrijdagavond rond 22.00 uur in de avond arriveerden we in het hotel en namen we nog flink wat koolhydraten… #neeeeeeedit! Gauw slapen, want hey… die energie heb je echt nodig!
Men can go first
Met z’n allen stonden we om 12.00 uur klaar bij de start. Niet om met elkaar te rennen – zoooo, dan was ik even dik ingemaakt! – maar om de mannen aan te moedigen. Even in een kleine 5 minuten omhoog klimmen, why not?! Het zag er zo easy uit, tot ik ze terug zag lopen. Haast geen energie in het lichaam meer over en toch nog stoer proberen te zeggen; ja het is zwaar, maar je kan het wel. *adem rustig houden*
Er waren twaalf waves (groepen) bij de mannen dus ik had heel wat tijd om alle tactieken te bekijken. Meteen gaan kruipen of rechtop blijven? In het midden rennen of juist de zijkanten nemen? Zeker met die stromende regen… hoe moest ik dit in hemelsnaam aanpakken?
OK, bye
Aangezien ik zes uur moet wachten, begonnen de zenuwen behoorlijk toe te slaan. Zeker ook omdat het zo hard regende dat er zelfs mensen waren uitgegleden. Het werd even zo gevaarlijk, dat Red Bull het event voor 40 minuten afgelastte om het terrein weer veilig te maken. Voor zover zo’n skipiste überhaupt veilig is om op te rennen. Je snapt me.
Uiteindelijk stond ik om 18.15 uur aan de start. Here we go… Ik heb nog even gedacht: ik doe het niet. Ik durf het niet. Ik kan het niet. Ik zal dan net die persoon zijn die naar beneden dondert.
Afzien, gewoon afzien
Lekker hè, die koppies van Larissa en mij? Het startschot viel en ik dacht alleen maar: begin rustig. Voel eerst hoe glad het parcours is voor je all the way gaat. Ik werd meteen ingehaald en liep achteraan. Geeft niet, Lienke. Eerst kijken of het veilig is. Ik rende de eerste 100 meter met gemak en dacht… dit is oké! Ik kan meer, dus vaart maken.
Meteen na 100 meter wordt het parcours zo steil. Zo steil, dat het bijna niet voor te stellen is. Pijn in mijn kuiten. Mijn benen slaan op tilt. Maar ik wil door. Ik wil gewoon door. Ik bereik de helft met gemak en probeer nog meer vaart te maken. Ik haal mensen in en kom richting de voorste groep. Ik kan nog lachen en mijn ademhaling is nog niet dramatisch. Ik begin er gewoon van te genieten. Binnen 6 minuten en 41 seconden ben ik boven, worden er van alle kanten foto’s gemaakt en ik denk alleen maar: holy f*ck, dit was het! Wat was het tof.
Hoe ik eruit zag na deze kleine 7 minuten?
Een verzopen katje, maar met een big smile. Ik kon alleen nog maar lachen, waardoor ik de vraag kreeg: ben je wel moe? Nou, eigenlijk viel het mee. Ja, mijn kuiten deden pijn, maar ik had het nog een keer gekund. Ik voelde de adrenaline door mijn lichaam stromen. Mijn angst overwonnen. Mijn hoogtevrees overwonnen, en vooral ook mijn eigen bangheid overwonnen.
Finale?
Dan hoor je ineens dat je goed genoeg bent voor de finale. De finale?! Meiden uit mijn team waren hier erg op gefocust, maar ik was alleen maar bezig om veilig boven te komen. Als je dan hoort dat je bij de top hoort, dan gaat er wel echt iets door je heen. Soort bevestiging dat ik echt wel fit ben, echt wel meer kan dan ik denk en vooral meer in mezelf moet geloven. Of.. geeft Red Bull je gewoon écht vleugels?
Voordat ik ook maar na kon denken moesten we alweer naar de start. De helft van de finalisten haakte af door teveel pijntjes en krampjes. Ik dacht alleen maar: dit wil ik, dit kan ik! En daar ging ik… veel te snel van start. Als één van de voorste deelnemers. Voelen mensen zich zo als ze op weg zijn naar goud?
Bij de laatste 100 meter stortte ik volledig in. Ik kon niet meer. Mijn kuiten gaven het op. Ik was te snel begonnen. Ik strompelde de laatste meters verder, terwijl tientallen meiden mij inhaalden.
Daar ging het goud. Het zilver én het brons. Het kon me niets meer schelen, zolang ik maar het einde zou halen. Ik viel half dood (oké overdreven, maar je begrijpt me) over de finish. Ik werd 37e van deze Red Bull World Championship, dus Halleluja I am happy!
Mijn kuiten zijn nog steeds naar de kloten maar dit… dit gevoel pakt niemand mij meer af! Volgend jaar sta ik er weer. Nog beter, nog sneller en nog sterker! Met meer zelfvertrouwen want mijn angst heb ik dankzij Red Bull overwonnen. Yes!
Thanks Red Bull for the best time ever!
Hoe meld je je aan?
Yes, dit moet je zeker eens meemaken! Dit jaar zijn er nog een aantal wedstrijden. Check de locaties hier! Houd tevens deze site in de gaten voor volgend jaar Red Bull 400 enne.. succes met trainen!! Wil je dat ik ga schrijven over hoe je hiervoor het beste kan trainen? Geef dan even een gil!
PS Check mijn Insta wall + IGTV voor videomateriaal van de Red Bull 400!
Op de hoogte blijven van mijn challenges die ik aanga? Of van andere leuke en spannende zaken in Dear Good Morning? Word dan lid van de Community, je kunt het 7 dagen gratis uitproberen.
0 reacties
Wauw vindt dit echt zo knap! Wat een uitdaging en lijkt mij echt een supergevoel wanneer je het hebt overwonnen! ??
Supertrots!
Liefs Marloes