Ik weet zeker dat je dit gevoel gaat herkennen. Iedereen heeft zo’n momentje en dat is helemaal niet erg. Zolang je maar wel het volgende beseft.
Gister kreeg ik een superlief berichtje van een meisje dat me al een tijdje volgt op Instagram. Ze zei letterlijk: “Ik wil je bedanken voor al je motiverende en inspirerende berichten hier op Instagram. Mede dankzij die berichten ben ik eindelijk ingeschreven bij een sportschool en nu al voor de 3e keer deze week onderweg.”
Je hoort het vast heel vaak
Van zo’n berichtje ga ik meteen blozen. Krijg ik het even warm en word ik enthousiast. Maar haar laatste zin zette het me ook aan het denken.
“Je krijgt vast ontzettend veel dit soort berichten, maar wilde het toch graag even gezegd hebben.”
Een aanname van zo’n meisje dat me volgt en enthousiast is, vind ik helemaal niet zo gek. Logisch zelfs. Ik heb een online platform waarop ik maar één missie heb: mensen eerder uit bed rammen, zodat ze tijd hebben om iets te doen wat ze leuk vinden. En 9 van de 10 keer is dat sporten. Want ja, dat doe ik ook. Het maakt mij gelukkiger, productiever en succesvoller. Maar de afgelopen weken heb ik me vaker onmisbaar gevoeld dan gewild. Toen ik die laatste zin van het meisje las, ben ik naar kantoor gegaan om deze blog te maken.
Wachten tot anderen het zeggen
Dat gevoel dat je onmisbaar bent, is alles behalve fijn. Je wilt het gevoel hebben dat je daadwerkelijk niet vervangbaar bent, want waar doe je het anders voor? Het zijn de bevestigingen die je vaak nodig hebt. Die je zoekt in anderen. Je wacht op anderen die zeggen: “Je bent onmisbaar!” en “Zonder jou was alles in de soep gelopen”-momenten. Je wacht en wacht maar, en niemand die het zegt, waardoor je steeds meer denkt: Zie je, ik ben niet onmisbaar. Dat stemmetje in je hoofd. Wanneer je een dag geen bericht krijg van je beste vriendin of vriend. Niet onmisbaar. Die negatieve sleur waar je niet meer uitkomt wordt erger en erger.
Als ik nu een maand weg zou gaan, zou niemand wat merken. Ik ben niet onmisbaar.
Bam. Het gevoel wordt sterker. Je raakt verdrietig en wordt negatiever. Laat ik het zo zeggen: ik werd de afgelopen weken verdrietiger en negatiever. Tot ik het bericht van dat ene meisje kreeg. “Je krijgt vast ontzettend vaak deze berichten.” Ja en nee. Soms wel soms niet. MAAR. Dit moet toch niet afhangen van mijn onmisbaarheid? Ik moet me zelf onmisbaar maken.
Mezelf onmisbaar maken en laten voelen
Dat is waar het allemaal om draait. Niet wachten tot je van anderen hoort dat je onmisbaar bent (we leven in een tijdperk waar complimenten steeds minder normaal worden), maar jezelf het gevoel geven dat je onmisbaar bent, want.. dan ben je! Dat ben ik, dat ben jij. Dat zijn we allemaal.
We mogen het alleen nog gaan voelen. Zelf voelen. Daar heb je geen Instagram voor nodig, daar heb je online platform voor nodig. Ik heb daar geen DGM voor nodig. DGM heb ik gecreëerd om mezelf extra dat gevoel te geven: ik ben onmisbaar op de ochtend.
Onmisbaar. Ben. Je. Altijd.